دنبال یک جواب که راه فرار چیست؟

به خاطر اون نیست . 

من فقط کلافه شدم . 

سطح انتظارات از من هر روز داره بالاتر میره و من چیزی تو خودم نمی بینم که شایسته ی این همه تقدیر باشه . 

این همه استعداد و هوش سرشاری که بی دلیل و منطق به چیزی نسبت میدن که انیس صداش میکنن . درست مثل یه جسم بی جون . مثلا چوب لباسی .

 این استعدادهای مسخره رو دونه دونه تو هم زنجیر کردن ، گردن من انداختن و میکشن و میکشن و اینی که بهش میگن انیس رو هر جا که میخوان می برن .

مدت هاست چیزی ننوشتم . 

چون هر بار که میخواستم از چیزی که حس میکنم بگم ، چیزی تو مغزم منو وادار میکرد خوب بنویسم ، آرایه های کثیفی که انگار داشتم ضعفمو پشتشون قایم میکردم ، به کار گیری صنایع ادبی غیرمعمول تو نوشته ها تا مثل همیشه خواننده بعد از خوندنش سر تعریف و تمجید و باز کنه و من ، مثل یه چوب لباسی ‌، نگاه کنم . انگار که عادت کرده باشم . انگار که همیشه همین بوده .

نقاشی نمیکشم . چون هربار که اشتباهی کردم یا گند زدم تو کار ، با نگاه ناباور کسی رو به رو شدم که باور نمیکرد این کار من بوده

اما دیگه نمیتونم . خسته شدم . کلافه ، گیجم

نمی نویسم ، نقاشی نمیکشم ، درس نمیخونم

حتی کتابای دوست داشتنیمو هم نمیخونم ! مثل یه چوب لباسی که مدام میترسه یه برداشت سطحی کنه و از اون بعیده

من افسرده نیستم . فقط یکم کلافه شدم . نمیتونم اوضاع و جمع و جور کنم