لا به لای اینکه داشتم برای هرکس که جلو دستم می آمد مینوشتم که اکانتم را پاک میکنم و تمام مجازی را میریزم در زباله دان مغزم و دیگر مرا در این کادر سفید در حال تایپ نمی بیند ، یاد اینجا افتادم . بی رحمی بود اگر یک سال و اندی که هم صحبت بودیم و گفت و گویی یک طرفه بینمان بود را ندید میگرفتم و سری نمیزدم .
این خداحافظی شتاب زده را بگذار پای عجله در اجرای تصمیمی که احساس میکنم بهترین کار زندگی ام بوده . دل کندن از دنیایی که هیچگاه حقیقت نداشت اما دردهایش واقعی بود ، دلتنگی هایش و بغض هایش هم ..
نمیدانم چه باید گفت . هیچوقت در به پایان رساندن چیزی موفق نبوده ام . تمام زندگی ام پر بوده از چیزهایی غمگین و نصفه که در میانه ی راه رها شده اند . برای خودم آرزو میکنم یک سال دیگر که این نوشته ها را میخوانم لبخند بزنم !
میخواستم متنی طولانی از دلهره های این روزهایم ، کم کاری ها ، نامردی ها ، دردها و حرف هایی که هیچگاه نگفتم بنویسم ، اما الان .. خالی هستم . از هر چیز .
خداحافظ خودنویس !
