دلشوره ی دائم از این دنیایِ پیچاپیچ !
هیچ چیز خوب نبود خودنویس . میدانم لازم نیست بگویم . خودت بهتر از من میدانی . تمام این مدت گوشه ای از مغزم نشسته بودی و آرام اشک می ریختی . گاهی که صدای ناله ام از زیر ویرانه هایی از هیچ به گوشت می رسید ، صدای هق هقت سرم را پر میکرد . وقت هایی که به شیرگاز زل می زدم ، جیغ میکشیدی و با مشت به جمجمه ام می کوبیدی . تو همیشه بودی ! لازم نیست برایت از آن آدمِ جدید متفاوت بگویم . لازم نیست به تشریح لایه های افکار لجن مال شده ام بپردازم و خاطرت را آزرده تر کنم . میخواهم از چیزی بگویم که نمیدانی !
شاید باید تمامش کنم .
یک جای راه بایستم و دیگر ادامه ندهم .
شاید باید من هم خود را به عمیق ترین نقطه ی این دریای تیغ بیندازم.
بس کن ، خودت میدانی موقتی است ! من برمیگردم ، باز هم شعر میخوانیم ، دیوانه میشویم، نقاشی هایمان را می سوزانیم و همه چیز میشود مثل قبل .
قول میدهم! این کار برای هردویمان بهتر است .
