مثلِ کابوسِ دردناکی که ، شخصیت های واقعی دارد !
بعد از حدود یک سال تصمیم گرفته بود بیاید توی اتاق من و از آن بدتر ! به قولی لطفش را شامل آشفتگی غیرقابل تحملِ موجود کند . از طرفی خوشحال بودم که خلاقیت به خرج نداده و ترکشِ منظم بودنش به انبوه کاغذها و مدادهایِ عزیزم اصابت نکرده . از طرفی میترسیدم بروم پایین !
نمیدانستم چه دیده و از آن بدتر ، چه خوانده است .
مثل همیشه ، یک پیش بینی درست از عمقای مصیبت !
« انیس ، تو چه غذایی رو خیلی دوست داری ؟ »
چیزی شبیهِ « نمیدونم » میگویم .
« یعنی چی نمیدونی ؟ همه ی آدما یه غذایی و بیشتر از همه دوست دارن!»
سعی میکنم کمکش کنم به آن موضوع مزخرفی که مدنظرش است برسیم . « ببین مامان ، من با یه سری غذاها مشکل دارم ، با یه سری دیگه مشکلی ندارم. از بین اونایی که باهاشون مشکل ندارم هیچکدومشون برام جایگاه ویژه ای نداره . اما با اونایی که مشکل دارم ؛ از همشون به طور خاصی بدم میاد . یه طور ویژه . مثلا درجه ی نفرتم به فسنجون خیلی بیشتر از اینه که تو یه غذا هویج باشه. یعنی از فسنجون به طور ویژه ای بدم میاد . اما ماکارانی و قرمه سبزی و دوس دارم . هیچکدومشون جای ویژه ای نداره .»
کاملا میدانم الآن دارد دنبال یک وجه شباهت بین من با یکی از اعضای خانواده میگردد تا از تجربه های قبلی اش در برخورد با چیزی که متوجهش شده استفاده کند .
یک ناخواسته یِ لعنتی که دارد دیوانه شان میکند .
این توجهِ مسخره همیشه هم خوب نیست .
مثل اینکه از فرط عشق به مورچه ای کوچک ، بگذاری اش زیر ذره بین و با تمام وجود زل بزنی به بندبندش و فکر نکنی که آفتاب می زند و مورچه دارد از گرما میسوزد . میدانی کی میفهمی ؟ وقتی شیشه ی ذره بین داغ شد و مورچه آتش گرفت .
وقتی می بینید مورچه دارد فرار میکند بگذارید برود لعنتی ها ! دارد میسوزد !
