روشن فکری از جنس تاریکی

 این که روی زبان شاعر و نویسنده ها آمده که عوام نباید برای نوشتن به قولی زور بزنند و اگر چیزی روی قلم نیامد سعی برای نوشتن نکنند چرت و پرت است . اگر این طور بود که من همین خاطرات نصفه نیمه ام را هم که نباید می نوشتم..ابن شاعرها هم ادم های غریب و عجیبی هستند. خواندم یکی از آنها شعرهایی در باب آزادی عقیده و پاس داشتن چیزهای نوشته است که ارزش تا به کجا دارند اما تا کنون ارزشی برایشان قائل نگشته ..شما را چه پنهان ، در مورد غلط بودن تبعیض بین انسانها در هر لباس و عقیده ای چنان بیت های دهن پر کنی نوشته که چون من و هر کس دیگری که کم کمش لیسانس ادبیات را نداشته باشد باید لغت نامه ی مرحوم دهخدا را بگذارد کنار دستش و هی بگردد و بخواند..داشتم می گفتم ؛ یک همچین استاد بزرگ و فرهیخته ای که ازآن سوی دنیا می زند توی سرش که ای داد چه نشسته اید فلان سیاه پوست را د آمریکا کشتند! یا شما کجای کارید که ای بیداد فلان کس بی گناه اعدام شد و 67 چه کردند و چهل سال پیش فلان کس به ناحق مرد و ای که مادرتان به عذایتان بنشیند مردم انسانیتتان کجا رفته .... !! یک همچین استادی ؛ می بیند کسی رابرای دفاع از حق طبیعی زنی در مترو چاقو می زنند به طوری که آن کس عزرائیل را می بیند و آن ور یک سک سکی می کند و بین راه هم می ماند ؛اما دریغ از پریدن پلک انسانیتش ! مگر به یک ور روشن فکری اش هم بر میخورد ؟ می دانی چرا؟ دلیلش کم چیزی هم نیست..او از آزادی اش برای انتخاب عقیده استفاده کرده و القصه چیزی را برگزیده است مخالف با فکرهای ایشان ! این می شود که عمامه ی آن چاقو خورده ی بی نوا خار می شود و می رود توی چشم حرف های روشن فکری آن تاریک بین و سینه چاک کردن هایش برای حقوق بشرر دود می شود می رود توی چشم کسی چون من که القضا زورش هم فقط به خودش می رسد ! این ها را نگفتم که بگویم 67 ها را فریاد نزنیم!  اما جایی که سر می برند دیگر این حرف ها به کار کسی نمی آید .. لعنتی رجز را قبل از شروع جنگ می خوانند ، تو وسط میدان ایستاده ای و نعره می زنی؟ این خون ها دامن روشن فکری ات را می بیند تاریک بین !